PITCHAYABUNDIT SCHOOL
คุณภาพ คู่คุณธรรม นำสังคม
ประวัติโรงเรียนพิชญบัณฑิต
โรงเรียนพิชญบัณฑิตเปิดทำการเมื่อ วันที่ 30เมนษายน2542ตั้งอยู่หลังมูลนิธิรวมน้ำใจลิ้มชัยอุทิศ เลขที่ 171 หมู่ 2 ถ.วิจารณ์รังสรรค์ ต.หนองบัว อ.เมือง จ.หนองบัวลำภู 39000
ผู้จัดตั้งโรงเรียน
นายสุเทพ ภู่มงคลสุริยา ดำเนินการสอนตามหลักสูตรกระทรวงศึกษาธิการ เปิดสอนตั้งแต่ระดับอนุบาล ถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่6และได้พัฒนามาตามลำดับ ทั้งในด้านอาคาร สถานที่ บุคลากร
ทำเนียมรุ่นผู้บริหารโรงเรียนโรงเรียนพิชญบัณฑิต
ปีการศึกษา 2544 -2545 นายประดิษธ์ อาสน์ปาสา
ปีการศึกษา 2545 -ปัจจุบัน นางพิกุล ตรีกุล
เพื่อนกันตลอดไป
  |
เพื่อนของฉัน.... อยู่ตรงนั้นสบายดีไหม... เมื่อขอบฟ้ากว้างเราห่างไกล... เธอจะเป็นอย่างไรบ้างคนดี... ก็ได้แต่ส่งใจให้... มันลอยไปหาเธอทุกที่... เชื่อเถอะนะว่าทุกทุกวินาที... เธอยังคนมีฉัน.. คนนี้อยู่ในใจ... |
 |
| คำว่าเพื่อนคือมิตรภาพที่หาได้ที่โรงเรียนขอเรา โรงเรียนพิชญกับเด็กแก่แดด อิอิ โรงเรียนคือเพื่อน โรงเรียนคือที่สะสมความรู้ รู้จักดีรู้จักชั่ว โรงเรียนที่สร้างฉันให้เป็นคนคือ โรงเรียนพิชญบัณฑิต เป็นโรงเรียนที่ทำให้รู้จักความฝันของตัวเอง จากคนที่ไม่เคยว่ายน้ำ อ่านภาษาอังกฤษไม่ออกเขียนไม่ได้ ยิ่งคณิตล่ะ ก็งั้นๆ เป็นที่ๆ มีแต่ความรัก ความเข้าใจ จากเด็กที่ไม่มีความรู้อะไรได้มีความรู้มากขึ้น จนได้ป็นนักเรียนพยาบาลจนถึงวันนี้ ฉันมีความสุขและดีใจที่ได้เรียนที่แห่งนี้ คนที่ช่วยฉัน โรงเรียนแห่งนี้ฉันเรียนตั้งแต่ฉันเรียนในระดับมัธยมตอนต้น ฉันโดนอาจารย์คนหนึ่งค่อยว่าและตักเตือนเป็นประจำ และโทรหาเป็นหระจำ และตอนกีฬาสี ฉันได้ลงแข่งขันว่ายน้ำในกีฬาสี ขาฉันเกิดตะคริว และจมน้ำ อาจารย์ท่านนั้นได้กระโดดน้ำลงไปช่วยฉันโดยไม่ต้องตัดสินใจ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ได้ช่วยเหลือทางโรงเรียนโดยการเป็นสายสืบจับคนที่ทำผิดกฏโรงเรียน และเรียกอาจารย์คนนั้นว่า พี่สาว เวลาฉันกลับไปเยี่ยมโรงเรียน ฉันจะไปไหว้พี่สาวของฉันเสมอและฉันอยากจะบอกว่าฉันรักพี่มากนะคะ อาจารย์ท่านนั้นคือ อาจารย์ไก่ ฝ่ายปกครองนั่นเอง เรื่องสิวว และ มันคือสิ่งเล็กที่เรียกว่า ความรัก ตอนมอหนึ่งฉันแอบชอบอาจารย์คนหนึ่ง อิอิ ฉันได้เรียนวิชาวิทยาศาสตร์คาบแรก ฉันกำลังจะไปเข้าห้องน้ำและฉันได้เจอเจ้าชายคนหนึ่ง ชายคนนั้นน่ารักมากมาย ดังคม หน้าเรี่ยว ฉันก็เห็นหรือเดินผ่านเขาคนนั้นรู้สึกว่าฉันตัวชา วิ่วๆ คลายๆกับจะลอยไปให้ได้ ให้ตายเหอะมันคืออะไร ฉันก็ไม่รู้ พอฉันไปเข้าห้องน้ำเรียบร้อยฉันก็เข้าเรียนคาบวิทยาศาสตร์ พอฉันเดินไปกับเพื่อนธรรมดาฉันมองไปที่หน้าห้องเรียนเพื่อที่จะมองว่าใครเป็นคนสอนวิชานี้ พอฉันมองไปก็ได้เห็นเจ้าชายคนนั้น เออ ดี้ ดี๊ เขาคือคนนั้นที่เจอที่หน้าห้องน้ำ ฉันนั่งมองและยิ้มๆ จนเจ้าชายคนนั้นได้มองมาฉันหลบสายตาของเจ้าชาย พอหมอคาบเพื่อนของฉันได้มองหน้าแล้วเอ่อคำหนึ่งว่า ทำไมคาบวิทย์แกไม่ยอม พูดปกติแกจะพูดไม่ยอมหยุดเลย และอีกอย่างแกยิ้มบ้าอะไรว่ะ ฉันยิ้มแล้วก็ไม่พูดอะไรเพื่อนยิ้มๆและก็เดินจากฉันไป พอคาบไหนที่ได้เรียนของเจ้าชาย ฉันก็จะทำเป็นตั้งใจเรียนพอคาบที่เจ้าชายจะมาสอนห้องตรงข้ามก็จะแอ๊บตั้งใจเรียนและใช้สายตาแอบมองเสมอมา จนสอบได้คะแนนแบบมากมายมากๆ แต่วิชาอื่นตกอย่างไม่มีเหตุผล อิอิ ให้ตายเหอะ ฉันเรียนกับเจ้าชายจนจบมอสอง มาวันหนึ่งฉันได้ยินจากเพื่อนว่าเจ้าชายไปรับปริญญา ฉันได้ไปซื้อของขวัญและเขียนจดหมายน้อยให้เจ้าชาย และแอบไปวางไว้ที่โต๊ะของเจ้าชาย วันต่อมาเจ้าชายได้กลับมา เค้าเปิดอ่านและก็ยิ้มเล็กๆ อิอิ (แบบว่าเค้าไปแอบมองอ่ะนะ) เหมือนกับเจ้าชายจะรู้ว่าใครเป็นคนเอาของมาวาง พอเจ้าชายเดินผ่านห้องฉันเจ้าชายก็จะมองฉันตลอด ตั้งแต่นั้นมาฉันต้องหลบสายตามาตลอด วันหนึ่งอาจารย์เวรรถไม่สบายฉันก็ลุ้นว่าใครจะมาเวรรถแทนนา...แต่พอมองไปฉันเห็นเจ้าชายเดินมาแล้วก็ขึ้นมานั่งข้างฉัน ฉันเลยทำเป็นหลับ แล้วก็เอ่อคำหนึ่งว่า ที่นั่งตั้งเยอะทำไมไม่ไปนั่งว่ะ อิอิ แต่ใยใจ ก็ดีใจ เขินเล็กๆ แต่ก็ไม่เท่าไหร่ในมาถึงบ้านของฉันจ้าชายถามว่าถึงบ้านแล้วหรอครับ ฉันตอบแบบเขิลๆว่า คะถึงแล้วคะ เจ่าชายพูดว่าพรุ่งนี้เจอกันนะครับ ฉันตอบว่า คะ วันวิทยาศาสตร์ โรงเรียนมีกิจกรรมทัศนศึกษาฉันได้ลงสมัครไปในครั้งนั้นโดยฉ็นไม่ทราบมาก่อนว่าเจ้าชายจะไปด้วยพอถึงวันฉันไปรอที่ปากทางไปขอนแก่น มันมีรถสามคัน คันนั้นดนมีเจ้าชายด้วยบังเอิญฉันไม่มีที่นั่งเพื่อนทรยศก็เลยให้ฉันไปนั่งริมประตู้ และมีเจ้าชายยืนกันเพื่อไม่ให้เด็กเกิดอัตรายเขามองฉันและบอกว่า หทัยรัตน์ มานั่งตรงนี้ เร็วแต่ว่า เพื่อนฉันมานไม่มีที่นั่งอีกสองคน ทำไมเค้าไม่ยอมเรียกล่ะ ทำไมต้องเรียกเรา ชั่งเหอะ ฉันเลยเดินไปนั่ง ฉันหลับ และเดินเที่ยวฉันก็แอบเดินตามก้นต้อยเจ้าชาย อิอิ ตอนกลับบ้านหรอ เหมือนกับตอนไปนั่นแหละ พอฉันถึงที่ลงเจ้าชายมองแล้วก็บายฉัน ดีใจจังให้ตายสิ และฉันก็ได้ไปเข้ารวมกิจกรรมทุกปี มอสี่ ฉันจบแหละฉันยังได้เรียนกับเจ้าชายเช่นเคย แต่เพื่อนคยทราบมาก่อนว่าฉันแอบชอบเจ้าชายอยู่ในที่สุดเพือนก็ถามฉันว่า เป้ แกชอบอาจารย์ทาโร่หรอว่ะ แต่ฉันก็ปฏิเสธ เพื่อนฉันก็ไม่เชื่อฉันแล้วก็บอกว่า แกชอบแกก็รีบไปบอกเค้าสิ อาจารย์เค้าจะย้ายอีกสองเดือนนี้นะะเว้ย ฉันเลยบอกจะบ้าหรอ นักเรียนกับอาจารย์จะรักกันได้ไงเพื่อนบอกฉันว่า งั้นแกไปสมัคร รด เลยไป ฉันเลยไปขอใบสมัคร แล้วก็สอบ รด จนติด และได้เป็น รด หญิงคนที่สามในโรงเรียนเพราะอีก สองคนจบไปแล้วแต่ก็ฝึกหนักหมือนเดิม เพื่อนฉันเลยคัดเอาคำตอบจากฉันว่าทำไมไม่บอกเจ้าชายว่าชอบ สักที ฉันก็บอกอย่างไม่รังเร่ว่า ของชอบแบบนี้ดีกว่ามีความสุขดีแล้ว ในที่สุดวันนั้นก็มาถึงวันที่เจ้าชายต้องจากไป เขาได้มาบอกฉันว่าตั้งใจเรียนนะครูจะเป็นกำลังใจให้ ฉันก็หน้าเศร้า ๆ และต้ังแต่นั้นมาฉันก็ได้เจอเจ้าชายบ้างเป็นบ้างครั้งแต่เห็นบ่อยที่สุดคือความฝัน ถ้าฉันเกิดพร้อมเจ้าชายคงบอกรักไปแล้วมั้ง อิอิ ให้ตายสิ อาจารย์คนนั้นที่ฉันแอบชอบคือ อาจารย์ทาโร่ อาจารย์สุปัญญา วิชากุล นั่นเอง ถึงจะเป็นแค่บทความแต่นี่คือทั้งหมดที่ฉันประทับใจที่สุดและมีความสุขที่สุดของฉัน และอยากจะบอกกับอาจารย์ทาโร่ว่า ขอบคุณที่สอนวิชาวิทยษศาสตร์ และฟิสิกส์ และที่สำคัญที่สอนให้ทราบว่ารักมีค่ามากมายขนาดไหนนักเรียนคนนี้ก็คิดถึงอาจารย์ทาโร่เสมอคะ นี่คือความดื้นที่โรงเรียนเก่า ของฉันคะ ภาพจากวันนั้นมาวันนี้        ฉันจะเก็บความทรงจำนี้ตลอดไป หทัยรัตน์ โสดา กะเป้ บะบายคะ |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น